σοβιετικά κτήρια.

Φωτογράφισα μερικά ζοφερά κτήρια με μικρά παράθυρα. Μάλλον φεγγίτες μυστικών κελιών μυστικών φυλακών για αταξινόμητα ειδεχθή εγκλήματα. Όσα απ’ αυτά που διαπράττονται στις ελίτ της καταναγκαστικής σεξεργασίας σκλάβων γυναικών ξεβράζονται από μαχητές στην επιφάνεια και την κατακραυγή του λαού. Άλλες φορές αυτά τα απρόσιτα κτήρια βγάζουν μια όψη ότι είναι γραφειοκρατικά κάτεργα. Σαν αυτά στα οποία ίσως δούλευαν ο Καρυωτάκης και ο Κάφκα. Υπήρξαν σπουδαίοι και σαν άνθρωποι αυτοί οι δυο. Μερικά άλλα, του ζόφου κτήρια κι αυτά, φωτογραφίες από φαβέλες στην άκρη της πόλης. Θα έλεγα ότι είναι απομεινάρια της προγενέστερης  καταστροφής που ανέφερα και πρωτύτερα («μάλλον σε αδιευκρίνιστο χρόνο προηγήθηκε μια ολική καταστροφή…»). Σπαραξικάρδιες αρχιτεκτονικές όψεις, σαν χειροτεχνίες και μερικά δείγματα τεχνολογίας. Σημάδια πως αυτή είναι αναγκαία και στον πλέον φτωχό και στον πλέον αλλοπρόσαλλο ή ακόμη και στον άστεγο περιπλανώμενο της Αθήνας. Σπίτια που χάνονται πίσω απ’ αυτά τα μεγαθήρια φυλακές ή συγκροτήματα γραφείων.  Και σπίτια μέσα σ’ αυτά τα μεγαθήρια. Λαβύρινθοι από  σκάλες που σίγουρα χρειάζεσαι έναν οδικό χάρτη για μίτο της Αριάδνης για να φτάσεις σε κάποια επτασφράγιστη κλειδαμπαρωμένη πόρτα. Όποιος ξέρει τον ζωγράφο Escher μπορεί να καταλάβει γιατί μιλάω. Έχω φωτογραφίσει μια κάμερα σ’ ένα μπαλκόνι φυτώριο, σκάλες πολλές σκάλες, που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και στρίβουν και χτυπάνε μαύρα σύννεφα και αδιέξοδα ασφυκτικά στην θέα τους και μόνο. Κι έπειτα κάτι νέες επί το πλείστον γυναίκες με μαλλιά στα πιο παράδοξα χρώματα. Σαν πίνακες ζωγραφικής.