Άγγελος τιμωρός.

Ερχόταν σαν κατά πάνω μου. Με βηματισμό ΟΥΚά σε στρατιωτική παρέλαση προχωρούσε ατρόμητος μπροστά του χωρίς να παρεκκλίνει της πορείας του για κανέναν αντικρινό του. Οι άλλοι ήταν για να παραμερίζουν στο διάβα του. Αυτός ήταν μια σωστική δύναμη, ένας άντρας ασθενοφόρο. Η Αθήνα της φτωχοποίησης, η Ελλάδα της δικαιοσύνης της συγκάλυψης, των πολιτικών, εκδοτών, καλλιτεχνών των ναρκωτικών και των άνομων πρακτικών διαβίωσης είχε σηκώσει κεφάλι και πατούσε με τη μπότα της τους εκατομμύρια εξαθλιωμένους κατοίκους της. Εποχή Μητσοτάκη και η δυστοπική -κυρίως Αθήνα- είχε για τελευταία της ελπίδα άντρες σαν κι αυτόν. Το τεκμήριο αθωότητας είχε αδρανοποιηθεί και πολύ ορθώς. Τώρα πια είχε εγερθεί η «πτώση των πλούσιων εγκληματιών νομοθετών στα μαλακά». Να πάρεις το νόμο στα χέρια σου έμοιαζε με την μοναδική δικαιοσύνη και το χάος της δυστοπίας της μητρόπολης των Αθηνών έμοιαζε με ελπίδα και όχι με μια απελπιστική κατάσταση εξαίρεσης. Ο άντρας αυτός ήταν ο πιο υπερσύγχρονος ολετήρας και έλιωνε με το βλέμμα του και μόνο -ως το μεδούλι- κάθε αδικία σ’ αυτό το άλλοτε περικλεές γούπατο της Αττικής. Όταν τον φωτογράφισα ένιωσα πως με τον φακό μου απαθανάτισα έναν άγγελο.