πλανόβιος.

Πιο κάτω στο άλμπουμ μου εικόνες από μυστηριώδεις ρακοσυλλέκτες. Ουρανομήκεις σωλήνες σε δυσερμήνευτης λειτουργικότητας αρχιτεκτονικές κατασκευές κι ένα ποδήλατο. Μια ρακοσυλλέκτρια ντυμένη με το μέλλον της ξηρασίας και του χάους. Να μην φαίνεται τίποτα απ’ το πρόσωπο της  παρεκτός απ’ το βλέμμα της. Όταν σε κοιτάζει μοιάζει να ανασταίνεται σ’ αυτό ο Εωσφόρος. Σαν ενσάρκωση της αποτροπής. Μισάνθρωποι και δικαίως γιατί όταν ζήτησαν τα δικαιώματά τους,  οι κυβερνήσεις ήταν απούσες. Μαζεύει σκουπίδια απ’ τον απέραντο σκουπιδότοπο της πρωτεύουσας, εκτός απ’ τους δεκάδες σκουπιδοτενεκέδες και κάδους, ο πληθυσμός των βόθρων  έχει αυξηθεί και με κοντέινερ που λειτουργούν κι αυτά σαν χώροι απόθεσης απορριμμάτων και  λυμάτων. Αυτή η μυστήρια  ρακοσυλλέκτρια θυμίζει μια καλόγρια σε τάγμα της αστικής παρακμής και παρανομίας. Τις νύχτες που κυκλοφορεί συντροφιά με νυκτόβια πουλιά σας κλέβει- αλαφροπάτητη και ελαφροχέρα. Σας αρπάζει και αυτά που ανεπίγνωστα πετάτε. Και αν το ξέρατε, θα μετανιώνατε. Παλιές αλληλογραφίες. Ανεκτίμητης ιστορικής αξίας φωτογραφίες, κάτι ενώτια και κάτι παραμάνες με τις μορφές χελώνας, κουκουβάγιας, αετού. Ποιήματα που ορθώς υποτιμήσατε και γλιτώσατε τα βάσανα της γραφής. Στην δυστοπία της Αθήνας μόνο όταν κάποια απ’ αυτά τα κομψοτεχνήματα της γραφής φτάσουν σε παλαιοπωλεία, μόνο τότε θα βρεθούν οι μεγάλοι ποιητές του 20^ου και 21^ου αιώνα. Και τότε όλοι ανεξαιρέτως οι ποιητές και πεζογράφοι θα χαθούν στην άσωτη ζωή του ξεπουλήματος της ψυχής τους. Για τον φωτογραφισμένο σωλήνα δεν έχει κάτι πιο πολύ για να ειπωθεί. Είναι αυτό το μοναχικό ποδήλατο που με συγκλόνισε. Δεκάδες καλώδια να διατρέχουν τον μεταλλικό σκελετό του και περιμετρικά να ανάβουν φώτα σαν φωτορυθμικά από φτωχικό στούντιο διαδικτυακού «ραδιοφωνικού» σταθμού. Καλώδια-φλέβες προϊόντα  μιας  άγνωστης ακόμη στο ευρύ κοινό επιστήμης που παντρεύει τεχνολογία και βιολογία. Μια πρώτη επαφή μαζί της μπορεί να γίνει παρακολουθώντας τις ταινίες Σταρ Τρεκ.