βρεγμένη ως το μεδούλι.

βρεγμένη ως το μεδούλι. 

Πολύ κρύο, να διαπερνά τα ανθρώπινα δέρματα σαν οξύ, η υγρασία να καταψύχει μέχρι και το μεδούλι.  Οι άνθρωποι με τις πατατούκες τους, τις ομπρέλες τους για κάθε ενδεχόμενο, κάποιες γυναίκες ντυμένες σαν μπαμπούσκα, άλλες  -απτόητες, με  το φως του ήλιου να συνεπικουρεί- περιποιημένες. Ας έδειχνε το θερμόμετρο μηδέν βαθμούς. Φωτογράφισα μια γυναίκα της οποίας το πρόσωπο δεν φαινόταν, βυθισμένη καθώς ήταν σ’ ένα ογκώδες μπουφάν και την κουκούλα του. Ούτε για μια στιγμή δεν ξεπρόβαλε το πρόσωπο της απ’ αυτά τα πολλά ρούχα. Υπάρχει μια μυστική γαλήνη όταν ντυνόμαστε βαριά και σχεδόν τίποτα απ’ το σώμα μας δεν φαίνεται. Αποκοβόμαστε απ’ το περιβάλλον σ’ ένα χουρχουρητό που μας ζεσταίνει και μας φέρνει σε μια αταραξία σαν από ασκήσεις διαλογισμού. Έτσι κι αυτή η γυναίκα δεν κοίταζε πουθενά. Ζεσταινόταν σε αποκάρωμα όμοιο με της γάτας και ο χρόνος της περνούσε ευεργετικά.  Μια άλλη γυναίκα φοράει ένα κόκκινο παλτό, ένα πράσινο πουλόβερ και ένα μπλε κασκόλ. Υποθέτω πως μέσα απ’ το πουλόβερ θα υπάρχουν άλλες τρεις στρώσεις πιο λεπτών ρούχων. Το κρύο ήταν δριμύ.  Την απαθανάτισα γιατί ο ήλιος έκανε τα χρώματα των ρούχων της να φωσφορίζουν, λες και όμοια με τον καθρέφτη δημιουργούσαν το φαινόμενο της αντανάκλασης των ακτινών του ήλιου. Και μια τρίτη γυναίκα με ένα κόκκινο ίσως δερμάτινο παλτό, κόκκινο κασκόλ και καπέλο. Στο δεξί της χέρι ένα κομψότατο μπαστούνι και στο πρόσωπο μια πολύ στιλάτη μάσκα. Θύμιζε τον Ζορό. Εξάλλου με τις μάσκες άλλοι μοιάζουμε με τις καρικατούρες του Ιερώνυμο Μπος και άλλοι με διάφορους σούπερ ήρωες.