αρχαίο πνεύμα αθάνατο.

Φως ιερό λαμποκοπά στην αμφιλύκη του σούρουπου. Τέλη Φθινοπώρου 2025 και 5.20 μ.μ. είναι πια νύχτα. Τα φώτα στους δημόσιους χώρους της πόλης  αναδίνουν την μυσταγωγία των κεριών μέσα σε  γλυκές ατμόσφαιρες σπιτιών.  Όπως τότε που ο Μάρκος, ένας εφήμερος έρωτάς μου, με περίμενε σπίτι του με αναμμένα κεριά λες και  συνέδεε το ανώνυμο σεξ με κάτι περισσότερο υπερβατικό απ’ τα προφανή του θέλγητρα. Τα δυνατά φώτα θα ήταν για τους νάρκισσους.  Ή όπως  τότε που διάβαζα τον Ολυμπιακό Ύμνο του Κωστή Παλαμά.  Είχε μια μελαγχολία αυτή η αναμμένη λάμπα της φωτογραφίας. Σαν αρχαίο πνεύμα αθάνατο.  Και μια παρηγοριά. Γιατί ο μελαγχολικός μπορεί να αγκαλιάσει πολύ περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους μπορούν να τον αγκαλιάσουν.  Οι τραυματισμένοι άνθρωποι κινούνται προς την γλυκύτητα και λιγότερο προς την έξαρση και την φαντασμαγορία. Οι τραυματισμένοι άνθρωποι ορκίζονται στα σύννεφα και τις καταιγίδες και είναι σε απόγνωση το καλοκαίρι. Τα θαμπά φώτα τους ηρεμούν γιατί τα εκτυφλωτικά μοιάζουν λες και τους ανακρίνουν, ή φοβούνται μην προδοθούν απ’ τις έκθετες στην λάμψη πληγές τους.