κατακόρυφη ανάπτυξη.

Ομορφιές αναπτυγμένες κατακόρυφα. Μια νεκροκεφαλή τόσο όμορφη ώστε να ξεχνάς ότι είναι νεκροκεφαλή.  Αλλά γιατί να είναι κακό ένα νεκρικό κατάλοιπο, ένα τεκμήριο της θνητότητάς μας όπως είναι τα κόκκαλα; Κάθε ανθρώπινος σκελετός είναι διαφορετικός. Και εξάλλου ένα κρανίο όμορφο γίνεται κάπως σύμβολο αγιότητας ή απ’ την αντίπερα πλευρά των συμβολισμών ένα μακάβριο κάλεσμα να θυμάσαι τον θάνατο. Ή  και για να ενδώσεις στις λατρείες του ανίερου και βλάσφημου. Είναι αρχή όλων των κολασμένων ιδεολογημάτων να επικεντρώνουν  στον ρομαντικό συναισθηματισμό του θύματος/θύτη. Κι η άλλη κατακόρυφη ομορφιά. Το κάδρο με τις κουτσουλιές των περιστεριών, ο χρόνος  και το πέρασμα του στην καλύτερη εικαστική τους απόδοση. Κάδρο με σκλήθρες μερικώς διαβρωμένο, και οι πρωκτικές ριπές των πουλιών, συσσωρεύσεις μηνών ή και χρόνων πάνω σε μάυρο μπλε φόντο. Και την άλλη φορά που θα σε δω, θα σε φωτογραφίσω μέσα σ’ αυτό το κάδρο σαν παλιωμένο άγιο με φωτοστέφανο αυτές τις αφοδεύσεις. Ήθελα να βγάλω μια καλή selfie σαν αφομοιωμένος απ’ την Καλλιθέα ως φυσικός της κάτοικος. Λες και προορισμένος από αιώνες για να μείνω εδώ. Στην πόλη αυτή. Αφού αναστηλώνω το πέρασμα μου απ’ τον τόπο, γιατί να μην μου δώσει και ο τόπος μια όμοια ηδονή απομνημόνευσης  μου απ’ τα κάδρα του;