καφέ Μύλος στην Κω.

Θυμήθηκα το καφέ Μύλος στην Κω. Εκεί που πηγαίναμε ξιπασμένοι νέοι και τα πίναμε. Που τότε δεν υπήρχε ούτε «εσύ» ούτε «εμείς» και «εσείς». Υπήρχε μόνο «εγώ». Κι ας πέθαιναν γύρω μας άνθρωποι η  επόμενη γουλιά αλκοόλ ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ένα βήμα πιο κοντά στις τεχνητές  ευτυχίες και παράλληλα μια δρασκελιά πιο κοντά στην αποθηρίωση.  Βλέπαμε τους άλλους για να δούμε αν μας κοιτάνε.  Το 2005 ακούγοντας το τραγούδι του Κοργιαλά  Μια Φορά ερμηνευμένο απ’ τον ίδιο και την Κατερίνα Μουτσάτσου τέλειωσαν όλα. Αυτό που διαφαινόταν ως απλή αναγνωστική τρυφή, να διεξέρχομαι βιβλία με ιστορίες των Λάβκραφτ, Πόε και άλλων απ’ την σκοτεινή μεριά της λογοτεχνίας έγινε πάθος και παράκρουση και θελκτική άβυσσος.