τομή στο έδαφος.

Σαν τομή στο έδαφος που φέρνει στο φως αρχαιότητες και στρώματα με πετρώματα από διαφορετικές ηλικίες της πόλης. Αυτή η τομή έδινε την εντελέχεια του παλίμψηστού που είναι οι πόλεις. Πετρώματα πάνω σε πετρώματα, αφισοκολλήσεις πάνω σε αφισοκολλήσεις, κηδειόχαρτα πάνω σε κηδειόχαρτα και γκράφιτι πάνω σε γκράφιτι.  Σκεφτόμουν ότι αν και η Καλλιθέα δεν  έχει αρχαία απ’ την κλασική Ελλάδα, είναι μια πόλη που δίνει διαρκώς και παραμένει επίτοκη σε φθαρμένα αντικείμενα. Που έτσι όπως ο καταναλωτισμός απαιτεί από μας να ανανεώνουμε διαρκώς τις αγορές μας, ένα κουτάκι από αναψυκτικό μερικών δεκαετιών μοιάζει παράξενο θέαμα λες και προερχόμενο απ’ την παλαιολιθική εποχή. Όσο πιο γρήγορα αλλάζουν οι καταναλωτικές ανάγκες του ανθρώπου τόσο πιο πολύ μικραίνει ο χρόνος που απαιτείται να περάσει για να νιώσουμε για κάτι πως είναι αρχαίο.  Είχα δει μια φορά μια κολώνα σπιτιού πίσω από μια βιτρίνα και έμοιαζε με έκθεμα. Σαν οικοδομικό υλικό που αφέθηκε και μνημειώθηκε τόσο πολύ που μπήκε σ’ αυτή την βιτρίνα για να θαυμάζουν την παλαιότητα του οι περαστικοί.  Τα αρχαία της Καλλιθέας είναι σύγχρονα αλλά φαντάζουν στις ιλιγγιώδεις ταχύτητες της καθημερινότητάς μας κυριολεκτικά αρχαία.