αταβισμός.

Ο αταβισμός είναι αυτό το φαινόμενο που εκ γενετής ξέρουμε με βεβαιότητα πως επιζήσαμε σαν είδος κάποια μαζικής καταστροφής και πως στο μέλλον θα γίνει κάτι ανάλογο αν όχι και πιο ολοκληρωτικό.  Η  ανθρώπινη ύπαρξη φέρει  μέσα τις όλες τις δυνητικότητες για το παρόν και την προοπτική της στο μέλλον. Για τον αφανισμό της αυτές (οι δυνητικότητες) γίνονται βεβαιότητες. Ξέρουμε πως κάποτε θα καταστραφούμε. Και ένα ζευγάρι από επιβιώσαντες θα δώσει πάλι την αρχή ενός νέου κύκλου. 

Μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα τί χάθηκε και τι σώθηκε δεν ακολούθησε κάποιους νόμους. Μπορούσες να βρεις απέραντες καμένες εκτάσεις.   Ολόκληρες πόλεις με τους κατοίκους τους εξαϋλώθηκαν.  Σώθηκα μέσα σε ένα βάραθρο γεμάτο με αποικίες από μυριάδες κατσαρίδες. Με είχαν βάλει μέσα σ’ ένα προστατευτικό κουκούλι που έφτιαξαν με τα σάλια τους. Και κάπως έπεσα σε  παρατεταμένη τύπου χειμέρια νάρκη ληθαργική καταστολή, λίγο σαν μουδιασμένος, σε τεχνητό κώμα, σε πολυετή ύπνο.  Και όταν ξύπνησα  είχαν σωθεί και τα συμπράγκαλά μου, ο φωτογραφικός μου εξοπλισμός, ο καθείς και τα όπλα του. Και βρήκα σ’ ένα σημείο πεταμένα ένα παιχνίδι κούνελο και ένα καπέλο. Τα είχε αγγίξει η φλόγα και ήταν τόσο σκεβρωμένα σαν να άγγιζες συρματόπλεγμα. Λες και η θερμότητα επέλεξε να τα κοκκαλώσει αντί να τα καταπιεί. Και τα στόλισα δίπλα σε μια γανιασμένη κολώνα. Και όλα γύρω,  τους είχαν απομυζήσει την ζωτική τους πάλλουσα ενέργεια.  Το βλέμμα μου αρνιόταν να στυλωθεί. Γιατί ο ορίζοντας ο γνώριμος της Καλλιθέας δεν υπήρχε πια. Και να τον αντικρίζω ήταν ριπές από πληγές. Και έβλεπα μόνο την καμένη γη.