η πόλη αγχώνεται.

Η πόλη αγχώνεται.  Ζανάξ, ταβόρ, ακλονίλ. Βενζοδιαζεπίνες.  Παρενέργειες; η μνήμη μας μισή με τον ιππόκαμπο και την αμυγδαλή συρρικνωμένα κέντρα του εγκεφάλου.  Να συναντάς ένα κουτί  ζανάξ στον δρόμο, να συναντιέσαι με τον πόνο των γειτόνων και όλων των ανθρώπων στην γη. Αυτό το κουτάκι σαν σύμβολο  αλληλεγγύης. Μαζί και ταυτόχρονα ανεπίγνωστοι του κοινού μας βίου. Τώρα κι έπειτα απ’ αυτό το απαθανατισμένο θέαμα μόνο μαζί. Μαζί. Όσων  ηττήθηκαν τα όνειρα  μας και με    δυσβάσταχτες προσπάθειες και όντας  τραυματισμένοι θηρεύουμε αγάπη δεξιά και αριστερά.  Μπροστά  στο κουτάκι και ήθελα να σκύψω ευλαβικά να το φιλήσω, να μας φιλήσω όλους τους αδελφοποιτούς που θητεύσαμε στον ίλιγγο, την συναισθηματική ζάλη, την κρίση πανικού και την κόπωση.  Ας είναι αυτό το μνημειώδες πεταμένο κουτάκι από ηρεμιστικά η απάντηση ότι οι άνθρωποι συναντιόμαστε με  περισσότερους τρόπους απ’ εκείνον να είμαστε παρόντες ως φυσικές υπάρξεις στον ίδιο χώρο. Γιατί σ’ αυτό το κουτάκι, σ’ αυτή την φωτογραφία στρέφονται τώρα τα πιο πονεμένα μάτια του κόσμου.