Τζαμάικα.

Καλώδια για να φτιάχνουν βραχιόλια οι χειροτέχνες. Οι Τζαμαϊκανοί στο Μοναστηράκι. Κάποτε σε είχα δει να καπνίζεις χασίς και καρτερικά και νωχελικά να πλέκεις μεταξύ τους χρωματιστά τέτοια σύρματα και να δίνεις στην επιβίωση σου προοπτική. Μου άρεσες έτσι μαστουρωμένος που ήσουν και παρότι βραδύνους έκανες το εργόχειρο σου με την προσήλωση που ένας μοναχός του Αγίου Όρους φτιάχνει τα  κομποσκοίνια του. Εσένα θυμήθηκα κι έπειτα αναθυμήθηκα μια σειρά από αναμνήσεις μου απ’ την παιδική ηλικία μου στην Κω. Τότε που  κάποιοι μαθητές έδιναν στους συμμαθητές τους περίτεχνα τέτοια βραχιόλια με συμμετρικά δεσίματα και φράκταλ σαν πλεξούδες. Και τα καμαρώναμε στο χέρι μας νιώθοντας πιο ισχυροί απ’ ό,τι χωρίς αυτά. Και ίσως είναι κυτταρική κατάσταση η ορμή να βάζουμε στο σώμα μας  κοσμήματα για να είμαστε κυριολεκτικά και αλληγορικά χαλυβδωμένοι.    Να γίνουμε οι γκόθικ τύποι που δεν είχαμε την επίγνωση να γίνουμε στην δεκαετία των είκοσι χρόνων μας και των τριάντα. Να γεμίσουμε τα δάχτυλα μας με δαχτυλίδια με αποτροπαϊκά σύμβολα.  Και όλη αυτή η αρμαθιά από χρώματα εντοπίστηκε στα ερείπια μιας κατεδαφισμένης πολυκατοικίας.