καμήλα σε τεχνητή έρημο.

Όταν βρήκα την καμήλα της δεύτερης φωτογραφίας κάτω πεταμένη, έξω από ένα καφέ με ναργιλέδες, την μάζεψα και θέλησα να την αποκαταστήσω και να της βρω κάπου ένα  απάγκιο όμορφο που να ταιριάζει με το είδος της, το χρώμα της. Δεν τα κατάφερα και έπαθα μια μικρή κρίση στα επίπεδα της ιδεοψυχαναγκαστικής μου συνείδησης. Περπάτησα χιλιόμετρα μέσα στην πόλη. Σφυροκοπημένος απ’ την ίδια μου την θέληση που είχε μετατραπεί σε δυσφορία.  Αντί μια ευεργετική περιδιάβαση ανάμεσα στα τοπία της Καλλιθέας για την ανεύρεση του κατάλληλου για την καμήλα μου χώρου, ένιωθα έως και συντριβή απ’ την αδυναμία αυτή να εντοπίσω τον τόπο που ήθελα. Σταμάτησα έξω απ’ την παλιά σχολή των τυφλών γιατί είδα τον κορμό  ενός κομμένου φοινικόδεντρου. Κι εκεί πέρα στο  ερημικό χρώμα και το ανάγλυφο, στον γεμάτο μαζί υποσχέσεις για χυμούς κύκλο  έλαβα την απόλαυση που άξιζε όλες τις ιδεοψυχαναγκαστικές δοκιμασίες του κόσμου. Ήταν ο τέλειος τόπος για την καμήλα μου.