αιωνιότητα.

Κάποιες φορές αυτές οι εγκαταλελειμμένες βίλες είναι με ορθάνοιχτες και προσπελάσιμες τις εισόδους τους. Κάποιες άλλες τις σφραγίζουν πρόχειρα με σανίδες από ξύλο και με κόκκινες απαγορευτικές κορδέλες. Αυτό το θέαμα  που φωτογράφισα δεν το είχα ξαναδεί. Ήταν λοιπόν κι απ’ την αρχή ακριβοθώρητη η ομορφιά του. Συνέπεσε  τούτη η  χιλιοστή και βάλε πεζοπορία μου με απουσία των όποιων προσκομμάτων προς τα μέσα του σπιτιού.  Δεν υπήρχαν  τα πρόχειρα εμπόδια που άλλοτε στέκονταν.  Έμενε ανείδωτο και μακρινό το πιο όμορφο πράγμα που είδα ποτέ μου σε τέτοιο σπίτι. Ένα ληθαργικό ηλιοβασίλεμα , ένα παράθυρο δίπλα σαν με  θέα τάχα μακρινή νησιού, αποδομένη (η θέα) απ’ την φθορά του χρόνου με τον πιο απαράμιλλο τρόπο. Λες και αυτή η φθορά είχε ενσυνείδητα ζωγραφίσει. Και σούρουπο,  λυκόφως, ηλιοβασίλεμα μια λωρίδα και κάτω ακριβώς η λωρίδα της θάλασσας. Ποτέ η τύχη δεν έδωσε ένα τόσο ανυπέρβλητης αξίας αποτέλεσμα. Ώστε λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο τοπόσημο της Αόρατης πόλης μου που είδα.