Χάρος.

Ο Χάρος, ο δρεπανοφόρος θεριστής, κόβει ζωές,  εικόνα που προέρχεται απ’ το μεγάλο θανατικό στην Ευρώπη της πανώλης.  Η απαθανατισμένη του μορφή δεν ήταν ένα απλό γκράφιτι. Ήταν επιβλητικό στο περιεχόμενο του. Με κοφτερές γραμμές, memento mori. Τοπόσημο παραδοχής του αναπόφευκτου. Να προλάβεις ν’ αφήσεις ζωή πριν πεθάνεις. Ν’ αφήσεις έργο για όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Λες και χρεώθηκες από κάποιο προγεννητικό ξόρκι να μην βρίσκεις ηρεμία παρά μόνο όταν μοχθείς να προσφέρεις. Κι ας ξέρεις ότι δικαιούσαι απολαύσεις στην ζωή σου. Λες και στο προείκασμα της γέννησής σου σε είχαν ήδη τάξει ιδαλγό πειθαρχημένο. Να μην πεις ποτέ «εγώ» να είσαι μόνο «αυτό». Το έργο σου.  Και ποιος θα προλάβει πρώτος; Αυτό το έργο σου ή ο Χάρος; Αυτή η αγωνία προερχόμενη απ’ την εσωτερική σου γνώση του φυσικού τέλους  σου.   Ο θάνατος ως ενθύμιο για να μην ζεις εσύ, αλλά η ανάμνηση που θες να αφήσεις στους επόμενους. Και να είναι μόνο αυτή η ουσία. Και ο θάνατος να την μετατρέπει σε αγωνία επιτέλεσης. Να υποφέρεις να μοχθήσεις για να σε θυμούνται.