λωτρεαμόν και πάλι.

Ήταν ο πιο όμορφος θάμνος απ’ όλους. Μια γιορτή μέσα στον κοινότυπο κήπο. Αλλά δεν ήταν μόνο η προοπτική του να στολιστεί με λαμπιόνια και γλόμπους τα Χριστούγεννα η συνθήκη που  τον καθιστούσε όμορφο. Ήταν κι αυτή  η  παραδοξότητα να υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Να υπάρχεις ως εξωτικός είναι ήδη μια εικόνα επανάστασης σ’ ένα κυρίως ομογενοποιημένο κόσμο. Κι εκεί έγκειται η επαναμάγευση του κόσμου, στην επιστροφή των πιο παράδοξων όντων και αντικειμένων στην κυνική πραγματικότητά μας που έχει αποψιλωθεί απ’ αυτά.  Γι’ αυτό και ο σουρεαλισμός μου είναι αναγκαίος, έρχεται απροσδόκητος και όμορφος όπως η αναπάντεχη συνάντηση σ’ ένα  τραπέζι ανατομίας μιας ομπρέλας και μιας ραπτομηχανής, γνωστός ισχυρισμός του Λωτρεαμόν στα Άσματα Του Μαλντορόρ.