καρδιά.

Τσιμέντο, τρυπάνια, ασθενοφόρα, έγκλημα, να περπατώ ασθμαίνοντας και να νιώθω ίλιγγο στα μικρά πεζοδρόμια που για να τα προσεγγίσω πρέπει να βρω ανοίγματα ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Και γι’ αυτό να πηγαίνω πεζοπορίες στην πίσσα πάνω την τραχιά της ασφάλτου και να παθαίνω κρίσεις πανικού απ’ την βαβούρα και τ’ οξυγόνο που όλο χάνεται. Να βλέπω την βαβούρα σαν καρφί που μπήγεται στο σώμα. Η αστική παρακμή μπορεί να διαλύσει τα ευερέθιστα νεύρα. Και όμως πάντα στην κορύφωση της κούρασης μου αναδύεται η Αόρατη Καλλιθέα και μου δίνει τα παιδικά της σχέδια, τα λαμπιόνια της χωμένα σε γλάστρες με ξεραμένα και σκεβρωμένα λουλούδια, και όπως και στην φωτογραφία μια όμορφη  καρδιά προσαρμοσμένη στην εξάτμιση ενός αυτοκινήτου.