λιτό και απέριττο τοπίο.

Γιατί τα τοπία εγκατάλειψης είναι πάντα όμορφα; Ποιος τα επιμελείται; Αυτός που επιμελείται και τους μόνους και έρημους ανθρώπους;  Που τους κάνει όμορφους μέσα στα παλιακά τους ρούχα. Που δίνει στο βάδισμα τους μιας επιβλητικότητα, στο βλέμμα τους υποβλητικότητα και ακόμη και στα μαλλιά τους  με τους κόμπους μια όψη αγέρωχου όπως αυτή στους ανθρώπους του ζωγράφου Γουίλιαμ Μπλέικ.  Αυτός που κάνει τα τοπία ερειπιώνων από κτήρια παρατημένα να μοιάζουν με παραμύθια, με πόρτες που ανοίγουν την μαγεία των αλλόκοσμων.  Αυτός που δίνει σαλιγκάρια στην βροχή και στον άνεμο υφάσματα που ίπτανται παρασυρμένα απ’ τα σπίτια των ανθρώπων. Αυτός που στήνει μικροσκοπικούς χλοοτάπητες στα δυσθεώρητα τσιμέντα. Αυτός που βάζει αποικίες όμορφων εντόμων κάτω από έναν άφθαρτο τσιμεντόλιθο.