κουρτίνα.

Να κοιτάς τυχαία λίγο προς τα πάνω και να βλέπεις αυτό. Τον κεντημένο διάκοσμο μιας κουρτίνας. Είναι απ’ τα πιο σταθερά πανέμορφα πράγματα προσιτά σε κάθε ανήσυχο κοίταγμα. Ίσως να ήταν το πρώτο μάθημα μου στην Αόρατη Καλλιθέα. Να μάθω να καταβυθίζω το βλέμμα μου και αλλού να το αναστηλώνω.  Όπως κλωθογυρίζετε τα μάτια σας μέσα στο σπίτι σας και ανακαλύπτετε καινούργιες ανείδωτες γωνιές μέσα σ’ αυτό, επιχειρήστε κάτι ανάλογο και στην  πόλη.  Σκορπιστείτε  με την όραση σας παντού, αποκτήστε μεγάλους οπτικούς ορίζοντες, απλωθείτε σε πλάνα που να περιλαμβάνουν πολλά οικοδομικά τετράγωνα, εποπτεύστε σαν βασιλιάδες -με την  αίσθηση κυριαρχίας που δίνει το βλέμμα-  τα βασίλεια των ανθρώπων. Είναι όλα δικά σας. Μέσα απ’ αυτά αναπνέετε και μέσα σ’ αυτά ζείτε. Ας είναι όλες αυτές οι εικόνες που είναι μικρότερες, ισοϋψείς ή και πιο δυσθεώρητες από εσάς η επίγνωση ενός καταφυγίου παρηγορητικού.