ουρά χαρταετού.

Σαν καθηλωμένος χαρταετός με τα κρόσσια του.  Ή σαν στάμπες πάνω σε μπλούζες που είναι διαχρονικά μοντέρνες. Ή σαν μορφοκλασματική τέχνη. Το χάος των φράκταλ. Μια αστική δίνη που καταπίνει την προσήλωση σου στην ομορφιά της. Και μένεις σ’ αυτήν σαγηνευτικά εγκλωβισμένος. Κι αν τούτη η θέα ήταν επικίνδυνη; Γιατί η Αόρατη Καλλιθέα εκτός από ωραία είναι και γητεύτρα. Σου δίνει και το μαύρο ρόδο της. Κι εκεί οφείλεις να αντισταθείς. Να μην το κόψεις και ματώσεις.  Υπάρχουν άβατα στην πόλη, έχω δει σύμβολα από σκοτεινές λατρείες, έχω μπλεχτεί σε πληροφορίες απαγορευμένες, έχω δει τάγματα κακού με προκαλύμματα δελέατος. Μια πόλη πρέπει να ξέρεις να την ερμηνεύεις στους κινδύνους της. Κι αν δεν μπορείς αυτό, τότε ν’ ακούς  το ένστικτό σου.