τεθνεώτες.

Παλιοί άνθρωποι, πεθαμένες ζωές,  κι όμως όνειρα και πολιτικά οράματα άφθαρτα και επιμένοντα. Η Καλλιθέα με τα ονόματα των πεθαμένων της πάνω στα κηδειόχαρτα της με τις ηλικίες των τεθνεώτων, κι αν ήταν νέος από τί να έφυγε, κοντοστέκεσαι, αναρωτιέσαι βουβός και εν μέρει σοκαρισμένος μπροστά σε μια ηλικία πενήντα ενός έτους. Και σπίτια παλιά σε καλούν και τα απαρνιέσαι από έναν υποσυνείδητο σεβασμό, νιώθεις περίεργος και ενδεής μαζί. Να δεις αλλά πάντα στο τέλος να μην παρακάμψεις την αταραξία της λήθης εκείνου του εγκαταλελειμμένου στην Συγγρού. Όλοι οι νεκροί της πόλης ζουν μαζί μ’ εμάς τους ζωντανούς. Και μόνο καταγράφουμε ώστε να μην είναι περιττός κανένας και η μνήμη γίνεται κυτταρική και δίδεται μέσω του αίματος και στις επόμενες γενιές. Κανείς δεν χάνεται. Ποτέ δεν χάθηκε κάποιος άνθρωπος. Όσο κι αν έζησε πάνω σε έναν στύλο ο Συμεών τον 5^ο αιώνα μ.Χ. έχει ήδη καταγραφεί η πάμφτωχη ζωή του.  Και είναι που όταν βγαίνω έξω σας ακούω όλους. Και ας τσακίζομαι λιγάκι , κι ας μην σας αντέχω μυριάδες που είσαστε, δεν λησμονώ ποτέ.