ενθύμιο θαλάσσης.

Και μετά βρήκα και δεύτερο ενθύμιο, κάποιος είχε φτιάξει με τα χέρια του μια παραλία. Εγκλωβισμένοι κάτοικοι στην πόλη, δεν είναι μακριά ο Πειραιάς. Είναι που να τριγυρίζω την Καλλιθέα συγκρατεί την σκέψη μου στους στόχους μου. Να φεύγω απ’ την πόλη σημαίνει να σκορπίζω. Και δικαιούμαι  στιγμές ελευθερίας απ’ τις  δουλειές μου που είμαι δεσμώτης τους. Αλλά ο κόπος, οι πεζοπορίες, οι ρυτίδες είναι πράγματα ιερά.  Αυτή η πίεση να είμαι επιτυχημένος, χρήσιμος, και πώς με ρημάζει. Δεν αλλάζει κάτι. Προτιμώ αυτή την τεχνητή θάλασσα και αμμουδιά μες στην περίκλειστη Καλλιθέα. Γιατί δεν  είμαι ακόμη έτοιμος να αποσυμπιεστώ, να φύγω απ’ την πόλη. Δεν έχω δώσει ακόμη έργο.  Πρέπει να κουραστώ.   Πρέπει να κουραστώ για να ‘χω δικαίωμα να ξανοιχτώ στα πελάγη.  Κι έτσι είμαι ευγνώμων για όλους του εξομοιωτές της φύσης στην Αόρατη πόλη μου.