προπατορικό αμάρτημα.

Στον λόφο της Σικελίας δίπλα στο γήπεδο της Καλλιθέας είναι ένας κήπος. Κάπως έτσι θα ήταν και ο Παράδεισος. Θυμάμαι όταν φωτογράφισα αυτό το θέμα, μια γυναίκα καθόταν κάπου σ’ ένα κοντινό παγκάκι και μιλούσε στο κινητό της. Ας πούμε πως ήταν η Εύα. Τί κρίμα, μονολόγησα αρχικά,  να μην είμαι ο Αδάμ. Εγώ είμαι gay, συνέχισα,  και ο Αδάμ ήταν το κλασικό αρσενικό (της πρωταρχικής κοπής).  Και άλλος άντρας δεν υπήρχε στον καταπράσινο χώρο. Ένιωσα πως υπήρχε  ένα κενό στο αφήγημα και την ατμόσφαιρα που ήθελα. Αλλά  αυτό που είδα και  κουρταλούσε πάνω στον στύλο του φωτιστικού με μανία και ηχηρούς κραδασμούς έδινε ένταση στο σκηνικό.   Ο Σατανάς ήταν εκεί στο δέντρο και τυλιγμένος  με ερπετοειδείς καμπύλες πάνω στον στύλο βολιδοσκοπούσε για την κατάλληλη στιγμή να δώσει πάλι τον απαγορευμένο του καρπό. Κι ενώ αυτή την φορά μπορούσε να αποφευχθεί  το δεύτερο προπατορικό αμάρτημα, ο ήχος απ’ την παρουσία μου και η φορά του φωτογραφικού φακού μου δελέασαν την προσοχή της Εύας μου. Και τότε κοίταξε το φίδι και προσέγγισε.  Κι όλα ξανάγιναν όπως και τότε. Και αποδείχτηκα πως, ναι,  ήμουν πράγματι ο Αδάμ. Σε μια αντιστροφή των ρόλων.