Συζήτηση.

Καθόντουσαν εκεί  πέρα και μιλούσαν. Ο Λωτρεαμόν και  ο Πόε. Και έλεγαν ποιος ήπιε το πιο πικρό φαρμάκι της ζωής. Συγκρίνανε με έπαρση τις οδυνηρές υπάρξεις τους. Ποιος πόνεσε πιο πολύ, ποιος έκλαψε πιο πολύ και ποιος τρελάθηκε πιο πολύ. Ποιος πέθανε πιο πολλούς θανάτους όσο ζούσε. Πολλοί θα μπορούσαν να μπουν σε μια τέτοια συζήτηση. Οι άνθρωποι δεν διαφέρουν πολύ ως προς τους πόνους που τους λαβώνουν. Αν είναι διαφορετικοί σε κάτι, είναι στις αντοχές τους. Ξέρω κάποιους που δεν άντεξαν κι αυτοκτόνησαν, άλλοι έγιναν μισάνθρωποι και απομονώθηκαν και έκαναν παρατεταμένο το μαρτύριο τους. Γιατί όταν απομονώνεσαι, αυτόνομες ιδέες κατατρύχουν τον νου και εν τέλει τον ρημάζουν. Και είναι και κάποιοι λίγοι που έφτιαξαν έναν καταδικό τους κόσμο για να χωράνε σ’ αυτόν οι ίδιοι και οι όμοιοί τους.