Κι εδώ η μνήμη.

Κι εδώ η μνήμη. Θυμάμαι που είχα πάει να δούμε το σπίτι μου της Φινλανδής θείας μου Σίρκα  που είχε σφραγιστεί και θυμάμαι όπως και στην φωτογραφία τα έπιπλα καλυμμένα προστατευτικά με κουρτίνες, σεντόνια ανάερα και ένας χώρος ερείπιο σαν κάποιο δράμα να εκτυλίχθηκε εντός του. Δες ένα αντικείμενο, άψυχο κατά τ’ άλλα και νιώσε την ενέργεια του. Ακόμη και τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος ψυχώνονται. Τελευταία γελάω πολύ που ενώ ακόμη και τ’ αντικείμενα  είναι φορτισμένα και εκλύουν περασμένες συγκινήσεις που διατηρούν αμετακίνητες στην μνήμη τους, ο άνθρωπος  συνεχίζει να λέει ότι ο θάνατος είναι το τέλος.