πολυθρόνα με θέα.

πολυθρόνα με θέα. 

Έχω φωτογραφίσει μια πολυθρόνα σ’ ένα άδειο σιντριβάνι , ένα αυτοσχέδιο πατίνι με τον οδηγό του, ωραίες εκκλησίες, κεριά σαν αυτά του Μποκόρου, βυζαντινές εικόνες, γάτες του δρόμου και οικόσιτες, την ώρα που οι δεύτερες χουχουλιάζουν πάνω σε καρέκλες. Στα Βαλκάνια ο θεός είναι ακόμη κοντά στους ανθρώπους. Δεν τον σκοτώσαμε. Το ανεξήγητο μυστήριο του πάντα τριβελίζει τη σκέψη μας. Οι βυζαντινές εκκλησίες και το σαν πορτοκαλί φως τους. Πιο πολύ ένα ημίφως που αγκαλιάζει τον πιστό, τον βυθίζει μέσα του σε αυτοσχέδιες αδιάλειπτες προσευχές. Το μοναδικό φως των εκκλησιών, σαν από φλόγα καμωμένο, καθαρτήριο πυρ, εξαγνισμός απ’ τα πάθη της ζωής. Ο κόσμος μας είναι αδιαμφησβήτητα ένας κόσμος πτώσης. Ακόμη και αν δεν υπάρχει τίποτα υψηλότερο απ’ το οποίο να κατακρημνίστηκε. Και υπάρχουν διαδρομές για ν’ ανταμώσουμε με την σωτηρία μας. Με την μέσα γαλήνη.  Ο Χριστός δεν αποκλείει κανένα απ’ την αγάπη του και τη συγχωρητικότητα. Το πρόβλημα είναι οι κληρικοί και οι ιεραρχίες τους με τα χρυσοποίκιλτα άμφια τους να αντίκεινται τόσο πολύ στην υψοποιό ταπείνωση του σωτήρα τους. Τα Βαλκάνια είναι ταπεινά. Και είναι ένα χαρμάνι μεταξύ τους των λαών τους. Κι έχουν κι άλλες θρησκείες απ’ τις μεταναστεύσεις πληθυσμών της Ανατολής.