κόκκινο.

Κι εδώ το κόκκινο μου έδινε την αίσθηση μιας λάμψης πιο διαχυτικής απ’ αυτήν του φωτός. Αν και αυτά τα λουλούδια με τα κατακόκκινα άνθη ήταν σε μια απ’ τις πιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Καλλιθέας, η ύπαρξη τους ήταν αρκετή για να ομορφύνει τα πάντα περιμετρικά τους.  Ακόμη και την ώρα της φωτογράφισης  τους, ένιωσα τόσο απελευθερωμένος να το κάνω, ήταν εκκωφαντικά προφανής η ομορφιά που μ’ ενδιέφερε και είμαι βέβαιος πως κι άλλοι πριν από μένα έχουν φωτογραφίσει το φαντασμαγορικό θέαμα.  Ήταν ένα θέαμα όχι απ’ αυτά τα ιδιοσυγκρασιακά μου αλλά απ’ αυτά που συλλογικά στρέφουμε τα μάτια μας και κοιτάμε.  Απλά να, το κόκκινο αυτό  μου θύμιζε  το βίαιο χάδι του Μαλντορόρ πάνω στο καθημαγμένο σώμα του μικρού παιδιού. Ή (μου θύμιζε) όλα τα κόκκινα παλτό της Καλλιθέας μαζεμένα σ’ έναν κήπο.