κόκκινο παλτό.

Το κόκκινο παλτό ήταν το φως μου. Ακόμη νιώθω την ακτινοβολία του. Το βρήκα κάτω και το μάζεψα σαν χτυπημένο και ματωμένο. Το κρέμασα σε μια μεταλλική εξοχή στην επιφάνεια της φωτογραφίας. Ζεστάθηκα λίγο στην ιδέα πως το φοράω σε βαρυχειμωνιά του Δεκέμβρη. Το κόκκινο είναι το πιο πρωταγωνιστικό ανάμεσα στα χρώματα και τον τρόπο που τα βλέπω. Μπορεί  το λαμπερό φως να μοιάζει κίτρινο, δεν είναι όμως για όλους αυτό (το κίτρινο) το χρώμα της λάμψης. Άλλοι κοιτάνε  λάμψη ακόμη και μέσα σ’ ένα μαύρο. Η πρόσληψη κάθε χρώματος υπόκειται σε κανόνες της αντίληψης. Ίσως να μπορούσα να αποδείξω την κυριαρχία του κόκκινου στην πόλη. Εκεί  -σ’ αυτό το χρώμα- ξανασυστήνεται η ομορφιά της Καλλιθέας. Της πάει της πόλης το κόκκινο. Σαν αίμα που αρμονικά κυκλοφορεί, ρέει στα στενά και τα πιο όμορφα σημεία τους.  Λάμπει όπως η πασχαλίτσα πάνω σε μια λερωμένη μαργαρίτα του δρόμου. Κερδίζει συντριπτικά τα βλέμματα των κατοίκων όπως εκείνη η κόκκινη πολεμική βυζαντινή σημαία σε μπαλκόνι γειτονικής πολυκατοικίας  απ’  αυτήν που  μένω εγώ.