δυσιάκριτη κουκουβάγια.

Ενώ θαύμαζα την γεωμετρική ομορφιά της κατασκευής, άργησα περίπου δεκαπέντε λεπτά να βρω την γλυπτή κουκουβάγια. Είναι όπως και με τις αληθινές κουκουβάγιες που δεν μπορείς να τις διακρίνεις πάνω στα δέντρα κι ας είναι μπροστά στην μύτη σου.  Όταν εντόπισα το νυκτόβιο πλάσμα διακοσμητικό ήταν μια έκσταση γιατί να δεις κάτι τέτοιο στην πολύβουη Συγγρού μοιάζει με  απραγματοποίητο όνειρο στα κεφάλια ονειροπόλων. Η απρόβλεπτη συνάντηση είναι απ’ τις πιο  συνηθισμένες ομορφιές που δίνει η Καλλιθέα. Θυμάμαι μια κυρία σ’ ένα δρόμο που με ρώτησε τί μέρα είναι, «Σάββατο ή Κυριακή». Υπάρχουν και αυτοί οι όμορφοι προβοκάτορες που περιδινούνται πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, κυκλικά μέσα στην Καλλιθέα και σαν ρόλοι σε ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Θυμάμαι κι έναν τεράστιο ιστό αράχνης που δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω, αλλά έμοιαζε πιο παλιός και απ’ τις 48 στροφές μου γύρω απ’ τον ήλιο. Επίσης θυμάμαι στην Αγίων Πάντων ένα υπέροχο κάδρο για έργα τέχνης. Μόνο του χωρίς έργο τέχνης. Κρεμασμένο δίπλα στην είσοδο μιας πολυκατοικίας.  Αυτό υπόσχομαι να σας το δείξω.