περίλειστος χώρος.

Περίκλειστο τοπίο με πεταλούδα. Ν’ ασφυκτιείς μέσα στην πόλη και την ανυπαρξία κάποιου πλάτους ν’ απελευθερωθεί το βλέμμα και ενός ορίζοντα να χαλαρώσει η σκέψη. Και να υπάρχει μια πεταλούδα σχεδιασμένη από χέρι ανθρώπου σαν βαθιά ανάσα έπειτα από τρεχαλητό. Νιώθω καμιά φορά την πόλη σαν ένταση στο στήθος και τα αυτιά μου. Νιώθω του οξείς ήχους από τα εργοτάξια και τις υπό ανέγερση πολυκατοικίες επενδυτών και  απ’ τα  οχήματα και τους συναγερμούς λες και διάτορα διασχίζουν το μυαλό μου. Είμαι  σε ίλιγγο πολλές ώρες στους δρόμους, έχω ανάγκη αυτές τις πεταλούδες. Το ξέφωτο σ’ ένα πυκνοφυτεμένο δάσος που οι περικοκλάδες των δέντρων του το αφήνουν σαν άβυσσο να μην βλέπει ήλιο στις ρίζες του. Και όποιος περνάει τρομάζει, αναμετριέται με τον φόβο του θανάτου. Είναι απελπισία τα κλειστά τοπία. Πρέπει κάτι να ζωγραφίσεις σ’ αυτά.