ταξίδι λιγων ημερών στην Κω.

Θα φύγω για μια βδομάδα στην Κω. Το σκεφτόμουν στον δρόμο και ενώ αναπολούσα την Κω, πόναγα πιο πολύ που θα άφηνα -έστω για τόσο λίγο- την Καλλιθέα. Τα μάτια μου λατρεύουν αυτή την πόλη και δεν θέλω να τα αποσύρω απ’ αυτήν. Μερικές φορές νιώθω σαν η Καλλιθέα να έχει χτιστεί πάνω μου. Ακόμη κι όταν κάθομαι δεν έχω ησυχία. Όταν είμαι στο σπίτι μου στην Λυκούργου και γράφω, το βλέμμα μου αλαργεύει σε δρόμους και στενά της πόλης. Ψάχνει, κι ας μην φωτογραφίζω, ανακαλεί μήπως και είδε κάτι που δεν κατέγραψε με τον φακό.  Η Καλλιθέα αναπάλλεται μέσα μου, τανύζεται, αναδιπλώνεται, εκπτυχώνεται, ακόμη και οι πιο σκιερές, αφώτιστες, συσκοτισμένες της περιοχές φωτίζονται μ’ ένα παραδόξως σκοτεινό φως.  Η Αόρατη Καλλιθέα μου είναι η παρηγορητική πόλη που ξεκουράζει με οπτικά ερεθίσματα τον εξουθενωμένο κάτοικό της.  Η Αόρατη Καλλιθέα είναι αυτά τα μικροσκοπικά οπτικά ερεθίσματα που την καθιστούν πανέμορφη και σαγηνευτική. Και σε λίγες μέρες πρέπει να φύγω. Για μερικές μέρες να πάω να βρω την καρδιά μου που την έχω αφήσει στην Κω. Αλλά τα μάτια μου δεν θα τ’ αποσύρω απ’ την Καλλιθέα. Θα φιδοσέρνονται νοερά  και σαν φαντάσματα θα περνάνε τοίχους και κάμαρες εγκαταλελειμμένες  και θα μαζεύουν υλικό για όταν επιστρέψω.