Βράχος και μπαστούνι.

Βράχος και μπαστούνι. 

Τα πρόσωπα στις φωτογραφίες «μιλούν». Είναι περασμένα πάνω και κάτω απ’ το δέρμα τους όλα όσα  έχουν οι άνθρωποι τους βρει αντικρινά τους. Ό,τι κακοπαθαίνει κανείς ή ό,τι κάνει καλότυχο κάποιον μετουσιώνεται σε σημάδι στο πρόσωπο. Αυτό ισχύει τόσο πολύ στην Βαλκανική χερσόνησο  όσο να θες να κυνηγάς συνταξιούχους για να δεις αυτά τα πρόσωπα που έχουν ριζώματα στις γενιές των πριγκίπων, των βασιλιάδων, των μαινάδων και της Μήδειας, των φαρμακευτριών, των επαναστατών του 1821. Τα πρόσωπα μοιάζουν με βράχια, θαλασσοτσακισμένα, τα βλέμματα κοιτάνε πολύ μακριά, σαν του ιέρακος το θηρευτικό μάτι. 

Προσωπικά έχω σαν αγαπημένο θέμα τους συνταξιούχους. Θέλω να τους βλέπω να γέρνουν πάνω στις μαγκούρες τους και να ‘ρχονται κι άλλοι, να αποδεικνύουν πως δεν ενδώσαμε στην βαρετή Δύση και την ιμπεριαλιστική κομπορρημοσύνη της. Κάθε μαγκούρα και κορυφή βουνού, κάθε κομπολόι και κομποσκοίνι και πολλές προσευχές. Όταν είμαι στο δρόμο και φωτογραφίζω, νιώθω φορές-φορές πως δεν πέρασε πολύ καιρός απ’ την εποχή του Μπαλάφα και του Μπουασονά. Τα ρούχα άλλαξαν, οι Έλληνες και οι αλλοδαποί των όμορων χωρών δεν έχασαν καθόλου, δεν εκφυλίστηκαν καθόλου, δεν έγιναν  αθύρματα της ξενομανίας των «διεθνιστών». Εγώ αυτούς θέλω, αν δεν σας αρέσουν, συνεχίστε να διαβάζετε τις ηλιθιότητες που διαβάζετε.