σπλάχνα της πόλης.

Αυτά τα περίπλοκα πράγματα στα σπλάχνα της πόλης. Ξεχαρβαλωμένα ηλεκτρικά ρολόγια, πίνακες με ασφάλειες ξεντερισμένες, βαριές σιδεριές πίσω από διαρρηγμένα τσιμέντα, στραπατσαρισμένοι σωλήνες. Είναι πολλές οι επιφάνειες και οι χτισμένοι βυθοί της Καλλιθέας που την κάνουν να μοιάζει με μια ενεργειακή μάζα, φτιαγμένη από συστήματα  όμοια με αυτά που αρδεύουν με υγρά  και ηλεκτροχημεία το ανθρώπινο σώμα. Ύδρευση, ηλεκτρισμός, ηλεκτρομαγνητική δύναμη…και αυτοί οι φωτογραφισμένοι σωλήνες σαν εξαρθρώσεις εκεί που θα έπρεπε να διασφαλίζεται η συνέχεια στην εναλλαγή των μορφών ενέργειας.  Η πόλη πονά και είναι αυτές οι εικόνες από αιμορραγίες μεταλλικές και πλαστικές που φανερώνουν τα τραύματα της. Σπίτια που ερημώθηκαν, ζωές που ναυάγησαν, όνειρα κλεισμένα σε δωμάτια δέκα τετραγωνικών μέτρων. Είναι στα παρατημένα της Καλλιθέας που νιώθεις την πόλη  σαν αφήγημα από πόνους όσων ποτέ την κατοίκησαν και ήταν απελπισμένοι. Πολλά μαγαζιά άδεια, σφραγισμένα, μαρτυρούν μέσα απ’ τα κομμένα τους ρολόγια, τα καταρρέοντα ταβάνια τους, μια χαμένη αρμονία, μια αρμονία εκριζωμένη και πια εγκαταλελειμμένη σε δυσαρμονία.