προραφαηλίτες.

Δεν μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αγαπάνε την ομορφιά. Προτιμώ αυτούς που  αγαπάνε την σπανιότητα ακόμη και όταν είναι δύσμορφη. Αλλά, ναι, ο άνθρωπος μπορεί να δώσει στα πάντα την καλύτερη δυνατή όψη τους. Να συμμαζέψει, να αποθησαυρίσει διακοσμητικά στοιχεία και να τα αποθέσει αφορμώμενος απ’ το φως και την υγιή του θέληση για το ωραίο, να τα κάνει ψηφίδες σ’ ένα ιδιότυπο ψηφιδωτό που μπορεί να δώσει μαγεία σ’ ένα κατά τ’ άλλα  αστικό  οικοδομικό τετράγωνο. Ο χώρος της φωτογραφίας ήταν σαν υφασμένος. Τόσο συγκρατημένα απλωμένα όλα.  Λες και απλά κεντίδια πάνω σε ροζ επιφάνειες. Μερικά άνθη και άστραψαν τα πάντα γύρω τους. Και θυμήθηκα τώρα που έλεγα στον Πολυχρόνη Γεωργακόπουλο για τον προραφαηλίτη Rosseti.