Έξκαλιμπερ.

Βρήκα τον σπασμένο καθρέφτη της φωτογραφίας κάπου σ’ έναν δρόμο της Καλλιθέας. Μου άρεσε που ήταν σπασμένος γιατί κάθε κομμάτι του έλαμπε με ξεχωριστή αντανάκλαση του φωτός. Και έτσι έμοιαζε σαν τα πολλά κομμάτια ενός χαλαζία που έχει την όψη του θρυμματισμένου και λαμποκοπά χίλιες λάμψεις.  Κι από εκεί ένα πλήθος από συνειρμούς με έφτασε μέχρι την λάμψη του σπαθιού Εξκάλιμπερ όταν στην ταινία για τον Βασιλιά Αρθούρο του John Boorman εμφανίζεται αμετακίνητο μέσα σ’ έναν βράχο. Αναζήτησα επιφάνεια φυσική για να καρφώσω τον καθρέφτη μου. Και βρήκα αντί για βράχο, που έτσι κι αλλοιώς θα ήταν ανέφικτό να μπήξω τον καθρέφτη εντός του, τον κορμό ενός δέντρου και μια εσοχή σ’ αυτό δέχτηκε τον καθρέφτη και δικό μου Εξκάλιμπερ. Και ρίχνω τον χρησμό τώρα πως όποιος ανάμεσα σας τον εντοπίσει και καταφέρει να τον αποσπάσει απ’ τον κορμό που τον σφιχταγκαλιάζει εμμονικά, όλη η Αόρατη Καλλιθέα θα γίνει δική του.