κομοδίνο.

Αυτό το παλιωμένο κομοδίνο στην μέση του πεζόδρομου μπροστά απ’ την πύλη  του Χαροκοπείου πανεπιστημίου. Σαν ένα κομμάτι  χρόνων παλιών που εμφανίστηκε στο σήμερα. Είναι τόσο πολλά αυτά τα αντικείμενα ακόμη και άνθρωποι υπάρχουν τέτοιοι. Για κάποιο λόγο κόλλησαν στο παρελθόν μιας καθοριστικής περιόδου της ζωής τους. Συνήθως υπερήλικες που έχουν μείνει σε τίποτα μεταναστεύσεις, σε εποχές  από την Ιταλική κατοχή, γυναίκες δοσμένες στην στενόχωρη και τοξική καλοσύνη της Ορθοδοξίας, άντρες ντυμένοι μ’ εκείνα τα απελπιστικά παντελόνια από τους ελληνικούς σκοταδισμούς, και πιο πολλοί μ’ ένα βλέμμα ρομαντικό που δεν χωράει μέσα τους τον μοντερνισμό. Έχει μείνει εκεί  στην ιπποσύνη και τις αξίες και τις αρετές που μας κράτησαν τόσα χρόνια εξόριστούς τους.  Αλλά το κομοδίνο ιδανικό, γιατί όλοι οι άνθρωποι πόνεσαν, και αυτό το αντικείμενο της φωτογραφίας έχει στην μνήμη του πολλές ιστορίες απ’ αυτούς που τ’ αγκάλιασαν κάποτε στα χέρια τους.