εκκλησία για παιδικούς θρύλους.

Φωτογράφισα κι έναν τάφο μόνο του. Ηλικίας πάνω του ενός αιώνα. Τον θυμάμαι φθαρμένο και κατάστικτο από την οξειδωτική επίδραση του περιβάλλοντος και των καταιγίδων πάνω στα υπέροχα παλιωμένα μάρμαρά του. Κισσοί είχαν καταλάβει οριζοντίως και κατακόρυφα τα περίτεχνα κομμάτια του. Αφαίρεσαν τον σταυρό στην κορυφή κάποιου μικρού οβελίσκου που υπήρχε στο μέσο. Τον ασβέστωσαν, σαν να τον ξέπλυναν απ’ όσα  του έδιναν μια αρχοντική πινελιά. Κι όμως το αντίκρισμα του πολύ παλιού αυτού μνημείου  κάνει τον ζωντανό πεισιθάνατο. Τόσο γλυκό το κάλεσμα του στοιχειωμένου παρελθόντος.