γλόμπος.

 Στην φωτογραφία ένας γλόμπος στην μέση του πουθενά. Και ήταν ερημιά, και ο γλόμπος στραφτάλιζε από κάποιον άγνωστο ανείδωτο υπαινιγμό πηγής φωτισμού. Λες και τα χώματα και τα νερά του υπεδάφους και όλα τα ζώα στα υπόγεια στρώματα  της Καλλιθέας αντέδρασαν στην εισβολή της αστικής μουντάδας και κάλυψαν τα μπετά με λαμπερές ομορφιές.   Σαν στρείδι που μόλις μολυνθεί από κόκκο άμμου αρχίζει και τον υφαίνει αργόσυρτα μέχρι που σχηματίζεται μαργαριτάρι.  Όπως εγώ όταν βλέπω στο άνυδρο αστικό τοπίο του κέντρου της Αθήνας την μούσα και γαζέλα μου Γεωργία Δρακάκη. Σαν νιόφαντη ύπαρξη που αναδύεται απ’ τις ρίζες των δέντρων που στολίζουν το κέντρο.  Η Γεωργία είναι  αντίδραση της φύσης στην δυσανεξία της απ’ τον ανθρώπινο πολιτισμό.   Για να δοξάσεις την ομορφιά είναι νομίζω απαραίτητο αυτή να έχει φόντο  την ασχήμια.  Όταν κανείς κοιτάζει και την λεπτομέρεια στα θεάματα εκτός του σπιτιού του είναι απολύτως διαπιστωμένο πως δεν θα ξεμείνει ποτέ από ευχάριστες εκπλήξεις.

*Το μαργαριτάρι είναι σκληρό υλικό το οποίο παράγεται από τους μαλακούς ιστούς (ιδίως τον μανδύα) ζωντανών μαλακίων με όστρακο. Όταν ένας κόκκος άμμου ή κάποιο παράσιτο, εισχωρήσει στο κοχύλι ενός στρειδιού, τότε το στρείδι ενοχλείται. Το όστρακο, αδυνατώντας να διώξει τον «εισβολέα», παράγει μια λεία σκληρή κρυστάλλινη ουσία  το μάργαρο (ανθρακικό ασβέστιο) γύρω από αυτό για να προστατεύσει τον εαυτό του. Όσο ο εισβολέας μένει εκεί, το όστρακο συνεχίζει να παράγει στρώματα αυτής της ουσίας, ώσπου μετά από κάποια χρόνια έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα λείο και λαμπερό μαργαριτάρι (Wikipedia).