κεφαλή ομιλούσα.

Σ’ ένα τραπέζι μιας άλλης φωτογραφίας μου βρίσκεται το κεφάλι μιας κούκλας βιτρίνας. Αποσπασμένο βίαια απ’ το υπόλοιπο σώμα. Υπάρχουν και κάτι άλλα μη αναγνωρίσιμα πράγματα σαν σύνεργα για τελετές βουντού. Δεν μας στοιχειώνουν μόνο τα προφανή απ’ τις χιλιάδες λογοτεχνικές αφηγήσεις και την λαογραφία. Ακόμη και η παραμέληση και η ακαταστασία  σε μια θέση που κανονικά θα έπρεπε να επικρατεί τάξη  ξενίζουν. Φτιάχνουν το αλλόκοτο, το απόκοσμο. Αυτό το κεφάλι της φωτογραφίας ήταν τόσο παράξενο, βρώμικο και μαζί σαν ζωντανό. Το είδα καλά, το παρατήρησα, βεβαιωμένος ότι μπορούσε να ξεστομίζει κατάρες. Αλλού απαθανάτισα ένα πολύ παλιό τζαμί και κοντά, στην γειτονία της Πλατείας Διαγόρα, μια γοργόνα που με καλωσόρισε στην ιστορία των τζίνι. Μοιάζει να αναδύθηκε ρευστή και άμορφη μέσα από έναν τοίχο ερείπιο.  Ήταν στην διαδικασία της εντελέχειας αυτό το ασχημάτιστο ν’ αποκρυσταλλωθεί τελικά σ’ ένα τζίνι που μοιάζει με Γοργόνα  και Παναγία. Πρόκειται περί ιερού σύγχρονου τοπόσημου της Κω. Θα ήταν μεγάλη βλακεία να ξηλώσουν αυτό το αναφυόμενο προσκύνημα απ’ τα σπλάχνα του που πάλλονται εντός των τοίχων. Η στοιχειωμένη Κως είναι η Κως που αγαπώ. Οι εύλαλες σιωπές των τοπίων της είναι που κάνουν σίγουρη την επιστροφή μου στα πατρώα εδάφη.