κάγκελα.

Προσπάθησα  να σκεφτώ την ανθρώπινη φαντασία που έφτιαξε αυτά τα κάγκελα. Συγκινεί η θέληση του νου πίσω απ’ την φωτογραφισμένη σύνθεση για μια αλλόκοτη ομορφιά. Εξάλλου η Αόρατη Καλλιθέα οφείλει την ύπαρξη της σε όλα αυτά τα ευφάνταστα ανθρώπινα μυαλά που αφήνουν ίχνη ομορφιάς και αλλάζουν όλη την φερώνυμη ορατή πόλη. Συνήθως αυτές οι σκηνογραφίες μικροσκοπικής κλίμακας γίνονται μέσα από υποσυνείδητους μηχανισμούς, πίσω από ένα πεταμένο στο χώμα αρκουδάκι, κρύβεται ο ειρμός για την παιδικότητα που με την ενηλικίωση μοιάζει με απώλεια. Μην σας ξενίζουν τα πεταμένα έπιπλα. Δεν είναι αδιαφορία από πίσω τους, είναι η προσδοκία για μια νέα ζωή που κινεί πολλές φορές κάτι τόσο φαινομενικά απλό όσο μια ανακαίνιση. Ό, τι  κι αν κάνει ο άνθρωπος έχει ψυχικό αποτύπωμα. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες επί σελίδων για όλα αυτά τα ανθρώπινα καμώματα και τους συμβολισμούς τους.