Ρενέ Μαγκρίτ.

Ο Ρενέ Μαγκρίτ στην Συγγρού. Λίγο πιο πέρα απ’ τα γραφεία του Μακελειό (της διάσημης φυλλάδας με δημοσιευμένες τις αστικές  φαντασιώσεις του Στέφανου Χίου και των αναγνωστών του). Μακριά από εκεί!!! θυμήθηκα μια περιπέτεια μου. Ο Ρενέ Μαγκρίτ, ακόμη ένας που το έργο του έχει γίνει τόσο ποπ που απλά βαριέμαι. Αλλά να τον βλέπεις τρισδιάστατο όπως σ’ αυτό τον βράχο με την ελιά, σύμπλεγμα φυόμενο απ’ τα παράθυρα ψηλού κτηρίου,  μοιάζει με φαντασμαγορία. Και πόσες πτήσεις δεν έχει εμπνεύσει η βαρύτητα, αυτή η φυσική έλξη που μας βαστά κατάσαρκα δεσμευμένους στην γη. Είμαστε υπάρξεις κουρασμένες απ’ τις προσγειωμένες ζωές μας κι ονειρευόμαστε το πέταγμα του γερακιού. Ή σαν να αναπολούμε τους αγγέλους με τρόπο που υποδηλοί μια συλλογική ανάμνησή μας πως κάποτε υπάρξαμε μ’ αυτούς στα τάγματά τους.