κουκουβάγια αγέρωχη.

Μερικές φορές απογοητεύομαι απ’ όλη την άορνη Αθήνα.  Ή μήπως όχι; Και αν όχι που βόσκουν οι αληθινές κουκουβάγιες; Δίπλα στο σπίτι μου, στην Μενελάου, είναι τα γραφεία και τα εκτροφεία της ΑΝΙΜΑ κι εκεί βρίσκω πάντα στην εκκίνηση μιας φωτογραφικής πεζοπορίας μου μια τυπωμένη μεγάλη κουκουβάγια.  Νιώθω πως έχουμε αποξενωθεί τόσο πολύ απ’ την φύση που πια είναι όμορφο μέσα στις αστικές δομές  να είναι έκθετα σαν τεχνητά θεάματα τα ζώα.    Είναι πολύ  όμορφο που μέσα στο μπετό παρεισφρέουν με πλείστες απεικονιστικές μεθόδους πουλιά, άντρες και γυναίκες  μοντέλα, σκύλοι, γάτες.  Σαν να αποτραβιόμαστε βραδύποδες προς ένα λιγότερο ανθρωποκεντρικό περιβάλλον.

Αυτή η φωτογραφία είναι μάτια. Κοιτάζουν τους διερχόμενους και αν και φαινομενικά νεκρά νιώθεις το βλέμμα τους λες και είναι κάποιου ανθρώπου  που σε εποπτεύει. Η Καλλιθέα είναι γεμάτη βλέμματα από τέτοιες αναπαραστάσεις. Αν βγείτε μια βόλτα με σκοπό αντί να μετρήσετε τα βήματα σας να  καταμετρήσετε τούτα τα ζευγάρια από μάτια θα χαθείτε μέσα στην πλησμονή τους.  Δεν είναι αδιάφορα.  Τα βλέπουμε αλλά ξεχνιούνται μέσα στην αμεριμνησία μας ή μες στην παραζάλη μας. Αν σταθούμε σ’ αυτά, ζωντανεύουν, χοάνες που απομυζούν αλλού, και αλλού παρηγοριά. Αλλού μεγεθύνουν την αγοραφοβία και αλλού έχουν πολύ θετικές αύρες ανάλογα και τις μορφές  που τα πλαισιώνουν.