Ζούγκλα.

Πυκνή βλάστηση, θαρρείς οι ακρώρειες κάποιας ζούγκλας. Για να είμαι ειλικρινής  την ένιωσα την ελαφριά φρικίαση στην ραχοκοκκαλιά μου.  Αταξινόμητα ζώα αθέατα λες και περιτριγύριζαν το νοητό βάθος στο οποίο θα βρίσκονταν οι κορμοί τούτων των φωτογραφισμένων  δέντρων. Δεν αναγνωρίζω τίποτα. Ίσως γι’ αυτό προκύπτει κι η ανησυχία για το υποδόριο ζωικό βασίλειο. Βυθοί του Αρκτικού και Ανταρκτικού ωκεανού που κάθε χρόνο δίνουν στους ζωολόγους και του φυτολόγους νέα είδη από έμβιους οργανισμούς. Και μικροσκόπηση υψηλής τεχνολογίας που κάμπιες σαν αυτές που μπορεί να φανταστεί κάνεις πίσω απ’ τα δέντρα  της εικόνας ή και βαθιά στις ρίζες τους φαίνονται σαν τέρατα. Ώστε λοιπόν αυτό το ανοίκειο κατασκεύασμα είναι ακριβώς για την ανοικειότητά του  που εμπνέει σκιάξιμο.