οικείος χώρος.

Κι εδώ κάτι φαινομενικά σκληρό και αποκλειστικά αστικό γίνεται οικείος χώρος μ’ έναν λούτρινο πανέμορφο σκυλάκι. Μια σκηνογραφία απλή, μια απλή τοποθέτηση ενός όμορφου αντικειμένου ζωογονεί και ψυχώνει όλον το μεταλλικό   κόσμο. Λες και μια παιδική ηλικία, η παιδική ηλικία του καθένα, μας χαιρετάει και αίφνης γινόμαστε πάλι τρυφεροί. Ακόμη κι ένα μικροσκοπικό Playmobil είναι αρκετό έστω και σαν απομεινάρι ενός χώρου που κάποτε φιλοξενούσε κόσμο για να θυμίσει ακριβώς αυτή την ζωή. Ή μήπως το σκυλάκι είναι ο θάνατος που συνέβη στα χαμόσπιτα της φωτογραφίας. Ναι, αυτό συμβολίζει ο το σκυλάκι. Μια κάποια ζωή που κάποτε ήχησε πριν να κατασιγαστεί για πάντα.   Ή η Μπέλα στο καταμεσήμερο στην πλατεία Δαβάκη να φωνάζει και να ζέχνει.