Καλλιρόης.

Εδώ πέρα βλέπουμε   ένα καραβάνι σε μια έρημο εκτυφλωτικού φωτός. Φως που καίει, έρημος, χωμάτινος θα μπορούσε να είναι οι πυρηνικές ιδιότητες κάποιου ανθρώπου. Τα μεσημέρια στην Καλλιθέα, με τους ιδρώτες  να τρέχουν στα σώματα των ρακοσυλλεκτών, στην Καλλιρόης ο Μιχάλης μου να με περιμένει στο ημιυπόγειο κι εγώ να χάνομαι όταν νομίζω πως όλοι οι πέντε δρόμοι είναι η Καλλιρόης. Και να πελαγώνω υπό την απειλή της θερμοπληξίας και να νιώθω πως πρέπει να διασχίσω αυτή την έρημο από πίσσα για να βρω διέξοδο.