νευρώνες.

Όταν είμαι μακριά απ’ την Καλλιθέα είμαι «μακριά απ’ την Καλλιθέα» όταν είμαι κοντά είμαι «κοντά στην Καλλιθέα». Είμαι πάντα κάπου απ’ όπου πρέπει να επιστρέψω στην Καλλιθέα. Αυτή η φωτογραφία είναι στην Διδότου στο κέντρο της Αθήνας μακριά απ’ την Καλλιθέα.  

Η τέχνη έχει σαν βασική λειτουργία της να προκαλεί στον ενδιαφερόμενό της  ταυτίσεις. Ο άλλος δεν βλέπει ποτέ αυτό που είναι η τέχνη. Ίσως να μην είναι ποτέ και κάτι. Η τέχνη είναι το κάτοπτρο αυτού που τον συγκινεί.  Κανείς αντιδρά στην τέχνη με τον δικό του τρόπο τον εμπνευσμένο απ’ ολόκληρο το ιδιωτικό του σύμπαν και το καταδικό του μουσείο από εικόνες. Στην φωτογραφία μου δεν υπάρχει ένα ξεραμένο αναρριχητικό δέντρο. Είναι οι χαλασμένοι μου  νευρώνες , νευροδιαβιβαστές και δενδρίτες. Αποδιοργανωμένοι απ’ την μεγάλη αμυγδαλή και τον μικρό απ’ τα κατασταλτικά φάρμακα ιππόκαμπο. Σαν αχάρακτοι από χαρές, σκληροί όσο και οι πόνοι απ’ την οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Στην φωτογραφία μου είναι οι φλέβες σας που αρδεύουν με αίμα το σώμα σας. Είναι χέρια gay άντρα που ορέγονται κατακτητικά τον φαλλό κάποιου top. Αυτό το δέντρο βαστάει τον τοίχο και θρέφεται απ’ την υγρασία του.