χρώματα.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν βιώσει συγκινήσεις στις οποίες μαζί τους πρωταγωνιστούν και κάποια χρώματα. Κι από τότε όταν συναντάνε τα πρωταγωνιστικά χρώματα της ζωής τους ανακαλούν αυτές τις τραυματικές, σκοτεινές, κατανυκτικές, εμψυχωτικές, φωτεινές εμπειρίες. Όπως εκείνη η φίλη που φορούσε όλες τις αποχρώσεις του μωβ, χρώμα του πένθους και της υποβόσκουσας νεκροφιλίας της. Νεκροφιλία αυτό που σε κάνει να έχεις εμμονή με ό,τι έχει  φύγει ανεπίστροφα.   Και μια άλλη φίλη ντυμένη στα κόκκινα που νόμιζε πως ήταν παθιάρα αλλά θύμιζε μαραμένο κόκκινο τριαντάφυλλο. Για μένα το πράσινο είναι το αψέντι που έπιναν οι Γάλλοι ποιητές του 19^ου αιώνα και κλαιγόντουσαν.  Και το μπλε είναι  οι φωτογραφίες του Κώστα με την μανιασμένη θάλασσα  την ώρα που χτυπά με ρόχθο τις πέτρες του κάστρου της Νεραντζιάς στην Κω.