Η πατίνα του χρόνου.

Η πατίνα του χρόνου. Ξερά φθινοπωρινά πεσμένα φύλλα. Οξειδωμένα κάγκελα, ξύλα που τα έχει ποτίσει βροχή και τα έχει κάψει η ζέστη. Τα αρχαία μνημεία του σύγχρονου πολιτισμού. Ακόμη ένα σφραγισμένο παράθυρο με την εμμονική επιθυμία μου να ανοίξει.  Λες και υπάρχει βία εκεί μέσα. Στα υλικά όσων απεικονίζονται στην φωτογραφία. Το παράθυρο κλείστηκε με κλαγγή. Τα κάγκελα οξειδώθηκαν με οξύ. Τα ξύλα σκέβρωσαν με μανία. Σφράγισμα αμετάστρεπτο. Για να μην βγει έξω ο βρυκόλακας. Για να μην μπει μέσα ο ονειροπόλος.  Παράθυρο αμπαρωμένο όριο ανάμεσα στο εδώ και το επέκεινα. Στο τώρα και το μετέπειτα.