γλόμποι επαναστάτες.

Αυτοί οι γλόμποι ήταν επαναστάτες. Σε μια πυκνοκατοικημένη γκρίζα γειτονιά της Καλλιθέας έδιναν γιορτή εκεί που το τσιμέντο επιδαψίλευε πλάκωμα. Το χρώμα είναι όμορφο και τα queer παιδιά, αγόρια και κορίτσια, τα πιο  όμορφα στην πόλη. Οι άνθρωποι είναι πάντα πολύ περισσότερα από σκέτες σεξουαλικότητες και ταυτότητες φύλου.  Και στο Μοναστηράκι αναρωτιέμαι γιατί το βλέμμα να νοηματοδοτεί με συμφραζόμενα μίσους  την γιορτή από εκκεντρικές εμφανίσεις. Πώς μπορεί η χαρά του άλλου να  εμπνέει σε  κάποιον άλλο θυμό;  Οι γλόμποι της φωτογραφίας ανάπαυλα απ’ τα μαραγκιασμένα σιδερένια και από μπετό σωθικά της πόλης.  Η αόρατη Καλλιθέα είναι αυτή η αντάμωση με το εκπληκτικό της ώρα που παύεις να ελπίζεις.