καράβι.

Κι έπειτα ένα καράβι. Σαν αυτά που ο Κολόμβος είχε στον αποικισμό της Αμερικής. Είναι ένα μαγαζί που κάποιος φτιάχνει έργα τέχνης από σφυρήλατα μέταλλα και από λεπτές ημιπολύτιμες ασημένιες και μπρούτζινες ίνες. Τον βλέπω πάντα σκυμμένο πάνω απ’ το εργαστήρι του να μην έχει κοιτάξει ποτέ προς τα έξω, βυθίζεται στην εντελέχεια του υπό διαμόρφωση υλικού. Έχει μερικά απ’ τα ομορφότερα αντικείμενα του έκθετα στην βιτρίνα του. Είναι όμως μια απόλαυση που σου δίνεται μυστικά. Τόσο κατοικημένη γειτονιά. Δεν θα μπορούσα να φωτογραφίσω παρά αυτό το καράβι. Νιώθω πως μοιράζομαι μαζί σου ομορφιές που δεν θα τις έβλεπες αλλιώτικα. Κι όσοι κομίζουν ομορφιά, απ’ την πιο φωτεινή έως την πιο σκοτεινή και νοσηρή, ας είναι πάντα ευλογημένοι.