στα ενδότερα.

Κάτι που μ' αρέσει πάρα πολύ στις φωτογραφικές μου εξορμήσεις είναι όταν σε κάποιο τοίχο σφραγισμένου σπιτικού βρίσκω μια τρύπα προς τα ενδότερα σκοτάδια. Προσαρμόζω τον φακό της μηχανής μου στο άνοιγμα και κάθε φορά περιμένω ότι το η απαθανάτιση θα μου αποκαλύψει έναν μαγικό κόσμο. Έχει πολύ να κάνει με το αθέατο, το απροσπέλαστο. Γι' αυτό εξάλλου και φωτογραφίζω σφραγισμένες πόρτες, παραθυρόφυλλα και τα λοιπά.  Νιώθω πάντα πως αυτό που δεν βλέπω μπορεί να είναι μια λύτρωση την οποία δεν έχω δικαίωμα να την ζήσω και να την δω. Το ίδιο νιώθω όταν βλέπω σφραγισμένα νεοκλασικά στο κέντρο της Αθήνας. Ή π.χ. με το Μπάγκειον, παλιότερα, δεν ξέρω αν ακόμη είναι κλειστό για τον κόσμο, ήξερα ότι αν έμπαινα μέσα θα έβλεπα πράγματα και θαύματα μέχρι και θα γινόμουν καλά. Η επιθυμία του ανθρώπου πάντα θα  έχει να μετατοπίζεται προς το απραγματοποίητο. Ώστε η ελπίδα να μην χορταίνει ποτέ, να μην δικαιώνεται και να γίνεται καημός.  Ή τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, η ελπίδα τουλάχιστον σ’ εμένα γίνεται μια αναιώνια  εμμονή. Κι όσο υπάρχουν οι αθέατοι κόσμοι των σφραγισμένων σπιτιών, σύμβολα του ακατάλυτου από βλέμματα, άλλο τόσο το βλέμμα μου θα ονειρεύεται την απονενοημένη διάρρηξη του στεγανού.